Έγινε και αυτό!!!

Χάσαμε από τον καρπαζοεισπράκτορα έπειτα από τέσσερα ολόκληρα χρόνια στο ΟΑΚΑ και οι πελάτες νομίζουν ότι θα πάρουν και το πρωτάθλημα.
Εδώ γελάμε!!!

Η χαρά και η ελπίδα τους θα τελειώσει στο εξοχικό, μην το ξεχνάτε αυτό πελάτες γιατί ο Επιβήτοράς σας δεν αστειεύεται όταν πληγώνεται!!! Coming soon…

Πάμε τώρα στα δικά μας. Είναι γεγονός ότι η ομάδα μας δεν ήταν σε καλή μέρα, δεν ήταν έτοιμοι οι τραυματίες και δίκαια χάσαμε.

Δικαιολογίες μπορούμε να βρούμε πολλές αλλά θεωρώ πως ο Πεντάστερος δεν τις χρειάζεται γιατί πολύ απλά έχει αποδείξει τόσα χρόνια πως από τις δυσκολίες βγαίνει πάντα πιο δυνατός στο τέλος.

Ο απολογισμός της ήττας φέρνει στην επιφάνεια αρκετές αδυναμίες που έχει η ομάδα μας από την αρχή της σεζόν και πρέπει άμεσα να διορθωθούν για να καταφέρουμε να κάνουμε το Triple-crown και φέτος.

Είναι αλήθεια ότι η ομάδα μας αποδυναμώθηκε το καλοκαίρι από την φυγή των Πέκοβιτς - Σάρας και του φραγκοφονιά και τα κενά τους δεν έχουν καταφέρει ως τώρα να τα καλύψουν οι παίκτες που αποκτήθηκαν.

Έφυγαν τρεις παίκτες που αποτελούσαν τον κορμό της ομάδας μας και αυτοί που ήρθαν δεν μπορούν να δώσουν τις λύσεις που χρειάζεται η ομάδα μας στα δύσκολα παιχνίδια.

Ο μέσος ορός στο σκοράρισμα που είχε η ομάδα από αυτούς ήταν τουλάχιστον 50π, πόντοι που μας λείπουν την φετινή σεζόν.

Έχει χαθεί το σκοράρισμα από την περιφέρεια, αφού μόνο ο Νίκολας μπορεί να σκοράρει κατά ρυπάς αλλά και από την ρακέτα, όπου με τραυματία τον Μάριτς το βάρος έχει πέσει όλο στον Μπατίστ.

Ο φετινός Παναθηναϊκός δεν έχει βάθος και δεν μπορεί να βρει εύκολα λύσεις από τον πάγκο όταν η μπάλα καίει, κάτι που τα προηγούμενα χρόνια ήταν ένα από τα κύρια συστατικά των επιτυχιών μας.

Μας λείπει το κρύο αίμα του Σάρας, η δύναμη και το σκοράρισμα του Πέκοβιτς μέσα στην ρακέτα και μας λείπει ένας αντί-Διαμαντίδης που θα μπορεί να δώσει λύσεις παντού.

Από την αρχή της σεζόν φαίνεται ότι το παιχνίδι της ομάδα μας στηρίζεται κυρίως στους Διαμαντίδη- Μπατίστ και Νίκολας και από την στιγμή που και οι τρεις τους προέρχονταν από τραυματισμούς ήταν αναμενόμενο να μην μπορεί κανένας άλλος να πάρει την ομάδα στις πλάτες του, στην παρούσα φάση τουλάχιστον.

Τέπιτς και Καλάθης δεν μπορούν στα δύσκολα, Βουγιούκας και Καιμακόγλου δεν έχουν δέσει ακόμη, ο Μάριτς είναι τραυματίας και δεν μπορεί να βοηθήσει και ο Σάτο προσπαθεί μεν αλλά δεν του βγαίνει πάντα μέσα στο παρκέ.

Φώτσης, Τσαρτσαρής και Περπέρογλου δίνουν λύσεις αμυντικά αλλά στην επίθεση δεν έχουν βοηθήσει αρκετά ως τώρα.

Πιστεύω όμως ότι ολοι τους θα επανέλθουν σύντομα στο επίπεδο που θέλουμε και θα δώσουν τις λύσεις που χρειάζεται η ομάδα μας. Ο Ζέλικο ξέρει…

Δεν κάνω λόγο για τα εύκολα παιχνίδια που ρίχνουμε 100αρες αλλά για τα δύσκολα που θα έρθουν όπου θα πρέπει όλοι τους να μπορούν να σηκώσουν την ομάδα στις πλάτες τους και να μην τα περιμένουν όλα από τους Διαμαντίδη-Μπατίστ και Νίκολας.

Στην Ελλάδα δεν έχουμε αντίπαλο αφού η ήττα με 4π από τους πελάτες δεν τους κάνει καλύτερους και κυρίως αυτή η νίκη δεν μπορεί να τους δώσει το πρωτάθλημα.

Θεωρώ πως θα τους γλεντήσουμε και φέτος …

Όμως το έκτο αστέρι στην φανέλα δεν μπορεί να περιμένει άλλο και θα πρέπει άμεσα να βρεθούν οι λύσεις για να το σηκώσουμε στην Βαρκελώνη.

Η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση από παίκτες που να μπορούν να πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους και όχι από ελπιδοφόρους νέους και παλιούς( Τέπιτς-Καλάθης).

Το καλοκαίρι έγιναν λάθη (Σάρας), τα οποία όμως μπορούν να διορθωθούν.

Θεωρώ σίγουρο πως οι Αφοί θα κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν την ομάδα, η αγάπη τους για τον Παναθηναϊκό είναι ατελείωτη και οι κούπες θα συνεχίσουν να είναι αμέτρητες.

Ο κόσμος του Παναθηναϊκού θα είναι πάντα κοντά στην ομάδα και το έδειξε με την δυναμική παρουσία του στο γήπεδο αλλά και με το χειροκρότημα αναγνώρισης και σεβασμού στο τέλος.

Κατά την γνώμη μου, όσο ο Ζέλικο θα είναι στον πάγκο της ομάδας μας και με τους Αφούς κοντά μας ο Παναθηναϊκός δεν έχει τίποτα να φοβηθεί και τίποτα να χάσει… η δίψα παραμένει και οι κούπες κάθε Μάιο πάλι πράσινες θα είναι…

Όμως το μέλλον χωρίς αυτούς με ανησυχεί και δεν σας κρύβω ότι περνάει πολλές φορές από το μυαλό μου τον τελευταίο καιρό…

Όσο είναι κοντά μας νιώθουμε δυνατοί αλλά θέλουμε δεν θέλουμε, τα χρόνια τους περνάνε και οι δυνάμεις τους λιγοστεύουν…