Μια πόλη, μια ομάδα, η ομάδα μου… Η σειρά των αθλητικών ντοκιμαντέρ
που εγκαινίασε φέτος η NOVA ως χορηγός (τι χορηγός δηλαδή, αποκλειστικός
χρηματοδότης του απόλυτου τίποτα έχει γίνει…) της Σούπερ Λιγκ. Στο
έμπειρο μάτι αρκούν λίγα λεπτά για να διαπιστώσει την ποιότητα της
δουλειάς: άρτια τεχνικά, «φτωχή» σε περιεχόμενο.
Όχι πως φταίνε οι
δημιουργοί, αλλά μ’ αυτό το απαξιωμένο ποδοσφαιρικό προϊόν, σ’ αυτό το πρωτάθλημα που βρωμάει προτηγανισμένο γάβρο,
ακόμη κι ο Σκορσέζε δύσκολα θα δημιουργούσε ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Άλλωστε για τις μισές (και βάλε…) ομάδες της λίγκας ισχύει το «όλες οι
πόλεις, μία ομάδα, ο Ολυμπιακός».
Κι αν κάποιες ομάδες απλά ανήκουν στο
«ευρύτερο περιβάλλον των φίλων του Βαγγέλα» και περιορίζονται μόνο στο
να δηλώνουν εναντίον του μαζεμένους τους τιμωρημένους ποδοσφαιριστές
τους, για τα δυο καμάρια του Ηρακλείου, τον ΟΦΗ και τον Εργοτέλη, ισχύει κυριολεκτικά το «μια πόλη, μια ομάδα». Ο Ολυμπιακός…
Ο ηρωικός Χάνδακας, πατρίδα του Ελύτη, του Καζαντζάκη και του Κορνάρου,
κοιτίδα του μινωικού πολιτισμού, επίκεντρο της κρητικής αντίστασης,
έχει εξελιχθεί στο απόλυτο κόκκινο παραμάγαζο. Δύο ομάδες, η μία να
συναγωνίζεται την άλλη σε δουλικότητα σε σχέση με το μεγάλο αφεντικό.
- από τη μία ο ΟΦΗ… Με το λεφτερώθηκε – έτσι θα το
έλεγε ο Καζαντζάκης – από τα πράσινα δεσμά, έσπευσε να δανειστεί
ποδοσφαιριστές από τον Ολυμπιακό: οι Κατσικογιάννης, Σοϊλέδης,
Νικλητσιώτης έπαιξαν κι οι τρεις μαζί 31 ματς με τον ΟΦΗ, αλλά η
απόκτησή τους είχε σημειολογική μόνο αξία, όχι αγωνιστική. Τα
αγαπητιλίκια είχα εκφραστεί δημόσια και πειστικά. Αυτό αρκούσε για να
επιστρέψει η ομάδα στη Σούπερ Λιγκ. Τι κι αν επί δύο σεζόν η ομάδα «έτρεξε» με χρήματα σταλμένα από τον Πειραιά;
Κι ο Βαγγέλας Κρητικός είναι στην καταγωγή…
Έτσι η πετυχημένη συνταγή
συνεχίστηκε: Σουμπίνιο, Βαλεριάνος, Μονιάκης, Γκαλέτι, Ντουντού, Ζε
Εντουάρντο, φανεροί και κρυφοί (κυρίως κρυφοί, για τον φόβο των Snakes)
δανεισμοί από τον καινούριο «προστάτη». Ναι, οι «υπόδουλοι» της
προηγούμενης ημέρας δεν είχαν πρόβλημα πλέον με τους δανεικούς.
Δεν
άντεχαν άλλο να «στήνονται» στον Παναθηναϊκό, από τον οποίο είχαν
στερήσει πρωταθλήματα (1982, 2008) κι ευρωπαϊκές συμμετοχές (1997), τον
οποίο είχαν υποχρεώσει στη βαρύτερη εντός έδρας ήττα της ιστορίας του
(2-5, 1987)…
Η νέα τάξη πραγμάτων, ωστόσο, Πουλινάκηδες και
Φασομυτάκηδες, έπρεπε να δείξει και έμπρακτα την αφοσίωσή της. Πώς; Με
τσαμπουκάδες στη «Λεωφόρο» και ξύλο στο Ηράκλειο. Σε 19χρονα παιδάκια,
όπως ο Μαυρίας κι ο Καπίνο. Κρητίκαροι με τα όλα τους. Με δουλικότητα
που θα τη ζήλευε ένας άλλος περιώνυμος Ηρακλειώτης, ο σκηνοθέτης
Σμαραγδής, αυτός που προ καιρού «έγλυψε» πατόκορφα τον πρωθυπουργό
δημοσίως, μπας και «τσιμπήσει» καμιά επιχορήγηση. Ή εκείνοι οι
βρακοφόροι με τη μαντινάδα που ξεκινούσε «αν είχε Αντώνη Σαμαρά νωρίτερα
η χώρα»…
- από την άλλη ο Εργοτέλης… Με την αντιδικτατορική δράση. Που πλήρωσε ακριβά εκείνη της συναυλία του Μίκη στο Μαρτινέγκο το ’66. Με διωγμούς.
Σχεδόν με διάλυση, όταν οι καλύτεροί του παίκτες υποχρεώθηκαν από τους συνταγματάρχες να εγγραφούν στον ΟΦΗ. Που από την άνοδό του στη μεγάλη λίγκα το 2004 φιλοτέχνησε το προφίλ του «φίλου κάθε ομάδας», αλλά εσχάτως έχει γίνει υποκατάστημα των κεντρικών στον Πειραιά. Βρέντζος και Βρέντζος. Τι Μπουχαλάκης και Τζανακάκης, τι Διαμαντάκος, τι Μπαντιμπανγκά, ως και κάποιος… Ρουγκάλας. «Ο ΠΑΟΚ θέλει τον Πελέ», Πειραιά ο Πελέ!
Κι ανταλλάγματα ο Ιμπραΐμ με τον Στόικοβιτς, για τον οποίο πουλάνε και τρέλα ότι είναι δικός τους. Κι ας λένε οι Σέρβοι! Χαλάλι του όμως του Τέλη: το τι γελάσαμε με εκείνη την ανακοίνωση πως «κάποιοι δεν θέλουν τον Εργοτέλη στη Σούπερ Λίγκ, ίσως επειδή δεν έχουμε συναλλαγές και σχέσεις με τα κέντρα εξουσίας». Ξεκαρδίστηκε ως κι ο αδερφός του Βρέντζου…
Το αφιέρωμα στη λεβεντογέννα Κρήτη θα μπορούσε να συνεχιστεί με τον Πλατανιά του Βλαχοδήμου, του Κάταϊ, του Σιώπη και κάποιου… Σούκια, αλλά το «μια πόλη, μια ομάδα» θα πρέπει να γίνει «μια Κρήτη, μια ομάδα». Ο Ολυμπιακός μας…
«Πότε θα κάμει ξαστεριά», που τραγουδούσε ένας άλλος, αυθεντικός Κρητίκαρος…
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου