Η κληρονομιά της οικογένειας

«Η αξία ενός σκηνοθέτη δεν είναι όση το συνολικό του έργο: μετράει μόνο όσο ακριβώς κι η τελευταία του ταινία»…
 Η φράση του Μπάρι Λέβινσον, ενός από τους δημιουργούς που «σημάδεψαν» το Χόλιγουντ στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 («Καλημέρα Βιετνάμ», «Άνθρωπος της βροχής», «Sleepers», «Ντόνι Μπράσκο»), βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωση της επί 33 χρόνια (1979-2012) ιδιοκτήτριας οικογένειας της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, η οποία όσα – σημαντικά, σημαντικότατα – προσέφερε επί χρόνια με την ανάδειξη, κυρίως, του ευρωπαϊκού «προφίλ» του κλαμπ, άλλο τόσο φρόντισε αποχωρώντας να υποθηκεύσει εσαεί το μέλλον του συλλόγου! 
Σαν να μην έφτανε στον διάδοχο Αλαφούζο το χρέος των 25 εκατ. ευρώ που 20 μήνες τώρα δαμάζει τα κύματα προκειμένου να διαχειριστεί, φαίνεται πως ήλθε η ώρα να πληρώσει και τις συνέπειες των τραγικών επιλογών στο θέμα του νέου γηπέδου! Ο Παναθηναϊκός καλείται ν’ αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας, αφού με βάση τη νομοθεσία η «Λεωφόρος» δεν είναι γήπεδο, αλλά… χώρος πρασίνου. 
Πραγματικά σπουδαία η κληρονομιά της οικογένειας Βαρδινογιάννη στον Παναθηναϊκό: χρέος στα όρια του διαχειρίσιμου, χωρίς αθλητικό κέντρο (αφού για την Παιανία αξιώθηκε ετήσιο ενοίκιο 1 εκατ. ευρώ), οσονούπω και χωρίς γήπεδο / εγκαταστάσεις για ΠΑΕ και ερασιτέχνη. Green legacy…

Για το θέμα του χρέους, όπου σαφώς έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης και οι πολυμετοχικοί «πατέρες» που πλήρωναν κούκους (Μελίσσηδες, Ρουκάβινα, Ροντρίγκο Σόουζα, Γκαμπριέλ) γι’ αηδόνια, εξίσου όμως ευθύνεται και η ιστορική ηγεσία: αφενός γιατί ακόμη κι όταν την ομάδα «έτρεχαν» Πατέρας και Βγενόπουλος εκείνοι διατηρούσαν, ως και το καλοκαίρι του 2012 που αποχώρησαν για να αναλάβει η «Συμμαχία», την πλειοψηφία (55%) των μετοχών και το δικαίωμα να αποφασίζουν, κι αφετέρου γιατί μέρος του χρέους δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 2010, όταν χωρίς Πατέρες & Βγενόπουλους στα πόδια τους φρόντισαν κι οι ίδιοι να τους συναγωνιστούν στον διαγωνισμό πανάκριβων και συνάμα άστοχων επιλογών: Γκοβού, Μπουμσόνγκ, Πλεσίς, Λουίς Γκαρσία…

Στο γηπεδικό, πάλι, με αρχή των δεινών το στρατηγικό λάθος της επιλογής του Βοτανικού, η αναποτελεσματικότητά της περιβόητης ΓΗΠΕΛ αποδεικνύεται τελικά το μικρότερο κακό. Η νομοθεσία στο θέμα της «Λεωφόρου» έχει αλλάξει τόσες φορές, που πλέον κάθε έργο γίνει (αν γίνει…) μελλοντικά θα πρέπει να περάσει από εγκρίσεις δαιδαλώδεις… 
Το project «στράβωσε» από την αρχή, όταν πριν καλά – καλά συμφωνήσουν Δήμος και ΠΑΕ, βρήκαν μπροστά τους τον… Βωβό, που είχε σπεύσει να αγοράσει εκτάσεις στην περιοχή και να γίνει μέρος του προβλήματος…
 Αργότερα, με τον νόμο Μπιρμπίλη κατέστη δυνατό το γκρέμισμα της «Λεωφόρου» χωρίς να είναι πλέον προαπαιτούμενη η μετεγκατάσταση του Παναθηναϊκού στον (όποιο) Βοτανικό, εν συνεχεία ένα γήπεδο χαρακτηρίστηκε «χώρος πρασίνου» και δόθηκε 5ετής παράταση (ο ένας χρόνος πέρασε ήδη) για το γκρέμισμα, τώρα ο Οργανισμός ρυθμιστικού Σχεδίου, που ως Χουντίνι «εξαφάνισε» ένα γήπεδο όπου κάθε 14 μέρες μαζεύονται 10-15 χιλιάδες νοματαίοι να δουν ποδόσφαιρο… 
Τελευταίο και πλέον εκνευριστικό κρούσμα, τα Προσφυγικά: τα οποία όταν στο παρελθόν ο Παναθηναϊκός είχε ζητήσει να του παραχωρηθούν προκειμένου να χτίσει νέα, σύγχρονη έδρα στον χώρο της «Λεωφόρου» αλλάζοντας τη φορά του γηπέδου, μόνο η… UNESCO δεν είχε παρέμβει να μας πείσει για την πολιτισμική τους αξία. 
Προ ημερών τα Προσφυγικά είναι πλέον οικόπεδο – φιλέτο προς ιδιωτικοποίηση… Όλα αυτά, μάλιστα, την ώρα που ο Αλαφούζος έχει εξασφαλίσει 7 εκατ. ευρώ για την ανακαίνιση του γηπέδου το καλοκαίρι! Ίσως, εν τέλει, κάποιοι να θέλουν να σπρώξουν τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, για να μη ρημάξει του χρόνου που η ΑΕΚ θα έχει – και αυτή – υπερσύγχρονο, ποδοσφαιρικό γήπεδο…

 

Γιατί, εν τέλει, τι άφησε ως κληροδότημα στον Παναθηναϊκό η προηγούμενη ιδιοκτησία; Τα 8 πρωταθλήματα στα 33 τους χρόνια είναι όσα ακριβώς αναλογούσαν ιστορικά στον Παναθηναϊκό, που και πριν γίνει ΠΑΕ μετρούσε 18 τρόπαια σε 73 χρόνια: αναλογία 1/4, όσο ακριβώς υπαγορεύει το μέγεθος μιας κορυφαίας ομάδας (μην ασχολείστε με το 1/2 του Ολυμπιακού, οι δικτατορίες έχουν δικούς τους αριθμούς)… 
Οι ευρωπαϊκές επιτυχίες ασφαλώς τούς πιστώνονται, αλλά ο Παναθηναϊκός είχε ήδη ολόκληρο «Γουέμπλεϊ»… Η ομάδα δεδομένα «μεγάλωσε», στις μέρες τουλάχιστον του Γιώργου Βαρδινογιάννη, έγινε διεθνές μέγεθος, αλλά κι οι οικογένεια με όχημα τον Παναθηναϊκό γιγαντώθηκε κι εκείνη επιχειρηματικά. 
Κι όταν το δημόσιο χρήμα τελείωσε και δεν υπήρχε πλέον η ανάγκη του Παναθηναϊκού, η ομάδα παρατήθηκε στο έλεος του Θεού, με χρέη και χωρίς το παραμικρό περιουσιακό στοιχείο (γήπεδο, αθλητικό κέντρο, γραφεία). Κι αν πράγματι η τελευταία ταινία του σκηνοθέτη ορίζει και την υστεροφημία του, τότε το όνομα της οικογένειας στον Παναθηναϊκό κινδυνεύει να μείνει ως συνώνυμο της καταστροφής…

πηγη