106 χρόνια ιστορίας, 26+18 εγχώριοι τίτλοι, 1 τελικός & 2 ημιτελικοί Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ, ατέλειωτες ευρωπαϊκές βραδιές γεμάτες συγκινήσεις που άλλοι με σχεδόν διπλάσιους τίτλους ούτε να φανταστούν τολμούν, μια μέθεξη μόνο για όσους «νιώθουν» από πράσινο. Κι ακόμη περισσότερο, μια ολόκληρη στρατιά από θρύλους της μπάλας, ήρωες της Κυριακής ή της Τετάρτης: ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός είναι όλα μαζί τα παραπάνω… Δεν είναι, ποτέ δεν υπήρξε, ψύχωση για τίτλους.
Η μόνη ψύχωση που υπάρχει είναι να μετράμε τις δυνάμεις μας με τους (πολύ) μεγάλους, με τους οποίους πολλάκις έχουμε αποδειχτεί ισοϋψείς! Οι πρωταγωνιστές σ’ όλα αυτά τα 106 χρόνια πράσινης υπερηφάνειας, εκατοντάδες ολόκληρες, αλλά ανάμεσά τους υπήρξαν εκείνοι που έλαμψαν περισσότερο.
Ο Greenblogger παρουσιάζει σήμερα τους 11 που θα απάρτιζαν, αν ήταν σύγχρονοι, την τέλεια «πράσινη» 11άδα. Μια διαχρονική dream – team εκείνων που φόρεσαν τριφύλλι στο στήθος. Υποκειμενική εξ ορισμού, αφού ο άνθρωπος είναι φύσει αδύνατο να απελευθερωθεί πλήρως απ’ τα δεσμά του ιστορικού του χρόνου, αλλά συγχρόνως και όσο αντικειμενική γίνεται. Με κριτήριο τη γενική αξία, αλλά και την ειδική προσφορά. Η τέλεια παναθηναϊκή 11άδα βρήκε ισάριθμους θρόνους στο πράσινο Πάνθεο…
1. Γιόζεφ Βάντζικ:
Όσες επικές στιγμές κι αν βίωσε με τον Παναθηναϊκό ο Τάκης Οικονομόπουλος, όσο σπουδαίος κι αν υπήρξε στα λίγα χρόνια που πέρασε με τριφύλλι στο στήθος ο Νίκος Σαργκάνης, το «βουνό» απ’ την Πολωνία είναι ο εκτός συναγωνισμού number one…
Ο Βάντζικ δεν υπήρξε απλά ο καλύτερος ever τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού, αλλά ο καλύτερος ever γκολκίπερ που είδαμε στα μέρη μας! Και χωρίς, μάλιστα, ουδείς ν’ αντιληφθεί τη σπουδαιότητα της μεταγραφής του απ’ την Γκόρνικ το καλοκαίρι του ’90…
Ο αγαθός γίγας Γιόζεφ, μπόι σχεδόν 2 μέτρα και ταυτόχρονα αντανακλαστικά νάνου, υπερασπίστηκε την πράσινη εστία για 9 σεζόν (249 συμμετοχές), ως τα 36 του. Κατέκτησε 3 πρωταθλήματα & 4 Κύπελλα, αλλά highlight του υπήρξε η θριαμβευτική πορεία ως τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ 1995-96 και το έπος του Άμστερνταμ…
2. Στράτος Αποστολάκης:
Αν η κατιούσα γραμμή στην καριέρα του Γιούρκα Σεϊταρίδη δεν ήταν τόσο απότομη, ίσως η φανέλα με το «2» να είχε άλλο κάτοχο, αλλά με τα «αλλά» ιστορία δεν γράφεται ούτε στο ποδόσφαιρο…
Ο Αποστολάκης υπήρξε επί χρόνια υπόδειγμα σταθερότητας σε (πολύ) υψηλό επίπεδο. Πρωτοποριακός για την εποχή του δεξιός wing back, ο Στράτος έπαιξε στον Παναθηναϊκό 9 σεζόν (1990-99) καταγράφοντας 249 συμμετοχές (21 γκολ), μάλιστα η «κλοπή» του απ’ τον Ολυμπιακό, καλοκαίρι του ’90, αποτέλεσε λόγο να ματαιωθεί το τότε Σούπερ Καπ!
Με τα πράσινα ο turbo Στράτος κατέκτησε 3+4 τίτλους, υπήρξε κι αυτός επίλεκτο στέλεχος της ομάδας που έπαιξε ημιτελικά Τσάμπιονς Λιγκ και θα μείνει στην ιστορία ως το κορυφαίο «2» που είδαν ποτέ τα ελληνικά γήπεδα.
3. Νίκος Καρούλιας:
Ιστορικά η πιο προβληματική θέση της 11άδας για τον Παναθηναϊκό! Ελλείψει σοβαρού συναγωνισμού (ποιοτικότατος ο Μάρκους Μινχ, αλλά με μία 2ετία μόνο στα πράσινα), ο Νίκος Καρούλιας κερδίζει εύκολα τη φανέλα βασικού στο αριστερό άκρο της άμυνας.
Ο «Μπρίγκελ» (λόγω παρόμοιου με τον θρυλικό Δυτικογερμανό στιλ, αλλά και παρουσιαστικού) υπήρξε πολύ προχωρημένος για την εποχή του ακραίος αμυντικός: «σκληρός» στα αμυντικά του καθήκοντα, ταυτόχρονα όμως και ικανότατος τεχνικά, με αστείρευτες δυνάμεις.
Έπαιξε 8 σεζόν στον Παναθηναϊκό (1980-88, 153 συμμετοχές χωρίς γκολ) κατακτώντας 2+4 πρωταθλήματα + Κύπελλα, ενώ έφτασε το ’85 ως τα ημιτελικά του τότε Πρωταθλητριών. Εκείνους τους προημιτελικούς με την Γκέτεμποργκ και τις μονομαχίες του με τον θρυλικό Σουηδό Τόρμπιορν Νίλσον ακόμη τις θυμάται…
4. Ρενέ Χένρικσεν:
Στο «νήμα» από τον σπουδαίο Γιάννη Κυράστα κερδίζει τη θέση του πάλαι ποτέ «λίμπερο» ο Ρενέ, κυρίως γιατί ο αείμνηστος Γιάννης έγινε κεντρικός αμυντικός στο τέλος μόλις της καριέρας του, για 2 σεζόν ουσιαστικά…
Ο Δανός διεθνής υπήρξε η πιο εμπνευσμένη, ίσως, μεταγραφή της σύγχρονης ιστορίας του συλλόγου. Ηγήθηκε της παναθηναϊκής άμυνας επί 6ετία (1999-05, 136 συμμετοχές με γκολ μόνο στη… λάθος εστία) με το απέριττο, εγκεφαλικό του παιχνίδι.
Διόλου τυχαίο πως όλοι οι κατά καιρούς παρτενέρ του βελτίωσαν ή ακόμη κι «απογείωσαν» το επίπεδό τους: Κυργιάκος, Γκούμας, Βόκολος, Μόρις… Κατέκτησε – ας είναι καλά η «παράγκα» – μόνο το νταμπλ του 2004, αλλά υπήρξε καθοριστικός στις μεγαλειώδεις ευρωπαϊκές στιγμές της 3ετίας των επιτυχιών (2000-03), τότε που αν η ομάδα αποκλειόταν απ’ τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις πριν τον Απρίλιο ήταν αποτυχία…
5. Γιάννης Καλιτζάκης:
Δύσκολη η επικράτηση του άτεχνου, αλλά τρομερά δυναμικού Έλληνα στόπερ, αφού στην ίδια θέση μεγαλούργησαν επί σειρά ετών θρύλοι του «τριφυλλιού» (Κώστας Λινοξυλάκης, Άνθιμος Καψής, Κώστας Μαυρίδης), ο «one club man» Γιάννης Γκούμας, ενώ κι η… φωτοτυπία του Καλιτζάκη, ο Σωτήρης Κυργιάκος, δεν μακροημέρευσε στα πράσινα.
Ο «Νίντζα» φόρεσε τα πράσινα για μια ολόκληρη 10ετία (1987-97, 260 συμμετοχές / 15 γκολ) κατακτώντας 4+6 τίτλους.
Οι μεγαλύτερες στιγμές του, ωστόσο, υπήρξαν ευρωπαϊκές: το ’88 έφτασε στα προημιτελικά του ΟΥΕΦΑ εκμηδενίζοντας στους θριάμβους με τη Γιουβέντους ολόκληρο Ίαν Ρας, ενώ ο επιβλητικός του όγκος δέσποζε και στην ομάδα του 1995-96, όταν στον δρόμο για τα ημιτελικά αντιμετώπισε την αφρόκρεμα της εποχής (Σεφτσένκο, Ντομίνγκος, Κλάιφερτ, Κανού).
Αν σήμερα ο Κωστάκης Μανωλάς αποτιμάται 13 εκατ. ευρώ, ο Γιάνναρος θα άξιζε εύκολα τα διπλά…
6. Βέλιμιρ Ζάετς:
Όσο «ασήμι» κι αν έχει κατακτήσει στην καριέρα του ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, όσο σπουδαίες – αλλά και συνάμα λιγοστές – στιγμές μας χάρισε ο Πάουλο Σόουζα, όσο μακρά κι αν υπήρξε η προσφορά του Άγγελου Μπασινά, το μεγαλύτερο ever επιτελικό «6» (αν και, φυσικά, έκανε καριέρα με το «5» στην πλάτη) του Παναθηναϊκού είναι, ασυζητητί, ο Βέλιμιρ Ζάετς… Ένας μέσος μπροστά από την εποχή του. Ανασταλτικός και δημιουργικός ταυτόχρονα, ικανός να «μαζέψει» όλο το κέντρο μόνος του, αλλά και να περάσει την πιο απίθανη ασίστ. Δυστυχώς, οι τότε κανονισμοί της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας δεν επέτρεπαν να περνούν τα σύνορα οι ποδοσφαιριστές της πριν τα 28 τους χρόνια, γι’ αυτό κι ο «Ζέκο», αρχηγός τότε των «πλάβι», φόρεσε τα πράσινα μόνο μια 4ετία (1984-88) για όλα κι όλα 82 ματς (11 γκολ). Η συμβολή του, ωστόσο, ήταν ανυπολόγιστη στην πορεία ως τους «4» του Πρωταθλητριών το ’85…
7. Δημήτρης Σαραβάκος:
Η θέση του περιφερειακού επιθετικού, όσο σπουδαίοι κι αν υπήρξαν κατά καιρούς οι Ανδρέας Παπαεμμανουήλ, Μάικ Γαλάκος, Όσκαρ Άλβαρες, Χουάν Βερόν, Σεμπαστιάν Λέτο, ανήκει αξιωματικά στον Δημήτρη Σαραβάκο.
Τον μεγαλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή που είδε live ο Greenblogger, τον 1ο πραγματικά «Ευρωπαίο» Έλληνα, τον άνθρωπο που έκανε πάντοτε τη διαφορά στα μεγάλα ευρωπαϊκά ραντεβού ή τους τελικούς. Στις συνολικά 11 σεζόν του με τον Παναθηναϊκό (1984-94, 1997-98) ο Σαραβάκος πέτυχε 201 γκολ «εκτελώντας» μεταξύ άλλων τη Γιουβέντους, την Γκέτεμποργκ, τον Ερυθρό Αστέρα, τη Λεβερκούζεν, την Τορίνο, την Μπριζ, την Οσέρ… Έφτασε στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών, στα προημιτελικά του ΟΥΕΦΑ, σκόραρε επίσης 16 φορές (!) επί του καλύτερού του πελάτη, Ολυμπιακού… Μέγα κρίμα που δεν πρόλαβε την εποχή Μποσμάν. Σήμερα που ο κάθε (Κωστάκης, όχι Στέλιος…) Μανωλάς παίζει στη Ρόμα και κοστίζει σχεδόν 15 εκατομμύρια, ο Σαραβάκος θα έπαιζε εύκολα σε ομάδα που διεκδικεί Τσάμπιονς Λιγκ και θα κόστιζε 30-40 εκατομμυριάκια…
8. Κώστας Ελευθεράκης:
Ανυπολόγιστη η μακρά προσφορά του ποδοσφαιριστή – συμβόλου Γιώργου Καραγκούνη, τρομερή φιγούρα της μεγάλης ομάδας του ’60 ο πληθωρικός Τάκης Λουκανίδης, αλλά είναι τόσο σπουδαίες οι μορφές της παναθηναϊκής ιστορίας που αμφότεροι δεν χωράνε στην τοπ 11άδα: η θέση ανήκει στον Κώστα Ελευθεράκη, το «ελάφι» από τον Ταύρο, που σε ηλικία 21 ετών οδήγησε, σχεδόν ισοϋψής του Μίμη Δομάζου, την ομάδα ως τον τελικό του τότε Πρωταθλητριών.
Αρκετοί από όσους τον πρόλαβαν (όχι βεβαίως ο Greenblogger) τον χαρακτηρίζουν ως τον κορυφαίο Έλληνα μέσο όλων των εποχών, έναν ποδοσφαιριστή που «πατούσε» και στις 2 περιοχές, κάνοντας τον αντίπαλο να τον αισθανθεί τόσο αμυντικά, όσο κι επιθετικά.
Κι αν δεν υπήρχε εκείνος ο σοβαρός τραυματισμός του στο γόνατο (1977), θα κατέγραφε πολλές περισσότερες από 308 συμμετοχές, πολλά περισσότερα από 83 γκολ με τα «πράσινα»… Τη φανέλα του Παναθηναϊκού ο Ελευθεράκης την πρωτοφόρεσε 18 ετών, για συνολικά 12 χρόνια (1968-80), κατακτώντας 4 πρωταθλήματα + 2 Κύπελλα.
Τίποτε, ωστόσο, δεν μπορεί να συγκριθεί με τη συμβολή του στο έπος του «Γουέμπλεϊ». Πόσοι Έλληνες μπορούν να καυχώνται ότι έπαιξαν τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών; 11, κι όλοι τους φορούσαν πράσινα…
9. Κριστόφ Βαζέχα:
Όση επίδραση κι αν άσκησε ο Τζιμπρίλ Σισέ, με μόνο μια 2ετία στην ομάδα (2009-11, 55 γκολ) δεν θα μπορούσε να είναι ο 1ος όλων των εποχών… Ο Γάλλος ίσως να είναι ψηλότερα από άλλα θρυλικά ονόματα (Μάρκους Μπεργκ, Εμάνουελ Ολισαντέμπε, Αντώνη Αντωνιάδη, Βαγγέλη Πανάκη, Νίκο Λυμπερόπουλο), αλλά δεν θα μπορούσε να προσπεράσει ποτέ τον Κριστόφ Βαζέχα.
Γιατί ο Πολωνός, τοπ σκόρερ της ιστορίας του κλαμπ με 288 γκολ καριέρας (!) κι ο άνθρωπος που πέτυχε μερικά από τα μεγαλύτερα γκολ στην ιστορία του (μόνο τον Άγιαξ και τη Γιουβέντους να θυμηθεί κανείς, αρκεί…), έφερε επανάσταση στη θέση του «φουνταριστού».
Έβαλε τέλος στους υψηλόσωμους επιθετικούς – «νταμάρια» κι ανέδειξε την αξία της αέναης κίνησης, της ταχύτητας στην εκτέλεση, της ακρίβειας. Ένας επιθετικός που, ευτυχώς για τον Παναθηναϊκό, έζησε στην εποχή των περιορισμών σε ό,τι έχει να κάνει με τους ξένους, γιατί σήμερα θα έπαιζε βασικός σε top class κλαμπ, το δε κόστος του θα το άντεχαν μετρημένες στα δάχτυλα ομάδες…
Και με τον Παναθηναϊκό, πάντως, στη 15ετή (1989-04) καριέρα του έπαιξε ημιτελικά Τσάμπιονς Λιγκ το ’96, ενώ κατέκτησε 10 τίτλους (5 πρωταθλήματα, 5 Κύπελλα) όντας, κατά κανόνα, ο μεγάλος πρωταγωνιστής των ντέρμπι και των τελικών. Φυσικά είναι κι ο ρέκορντμαν σκόρερ ελληνικής ομάδας σε ευρωπαϊκά παιχνίδια, με 24 γκολ…
10. Μίμης Δομάζος:
… Κι άλλος κανείς! Ο «στρατηγός» είναι, με… προεδρικό διάταγμα, ο κάτοχος της φανέλας με το «10». Χωρίς ανταγωνιστή. Όσοι δεν τον προλάβαμε live αρκούμαστε στις διηγήσεις των παλαιών και στα ασπρόμαυρα βίντεο, που τον αναδεικνύουν ως τον απόλυτο ηγέτη. Φόρεσε τα πράσινα για αθροιστικά 20 σεζόν (1959-78, 1980-81), από τα 17 ως τα 38 του, και σε 490 συμμετοχές έκανε 134 γκολ.
Κατέκτησε 9 πρωταθλήματα και 3 Κύπελλα, ενώ ήταν η ηγετική μορφή του έπους του «Γουέμπλεϊ», οδηγώντας την ομάδα ως αρχηγός στον τελικό με τον Άγιαξ. Στους νεότερους έχει μείνει ως ασπρόμαυρη ανάμνηση στο youtube κι ένα απίθανο γκολ του στο «Καραϊσκάκης»…
11. Χουάν Ρότσα:
Ο Χουάν φόρεσε το «11» μόνο στην εκκίνηση της καριέρας του στον Παναθηναϊκό, ως «Μπουμπλής», αλλά στρατηγού παρόντος το «10» της ιδανικής 11άδας είναι κατειλημμένο…
Τη θέση του δημιουργικού μέσου θα εδικαιούτο ως αξία κι ο «ψυχογιός» του, Χουάν Μπορέλι, αλλά τη διάρκεια του Ρότσα δεν την είχαν πολλοί στην ομάδα.
Πρωτοφόρεσε τα πράσινα το ’79 ως αστέρι της Μπόκα Τζούνιορς και της εθνικής Αργεντινής και τα έβγαλε μια 10ετία αργότερα, μετά από 227 συμμετοχές, 13 γκολ κι ένα σωρό ένδοξες στιγμές: 2 πρωταθλήματα, 5 Κύπελλα, στους «4» του Πρωταθλητριών (1985), στους «8» του ΟΥΕΦΑ (1988). Μέγας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου