Είναι τρελός ο αρχηγός…

Η μεγάλη ώρα έρχεται αδέλφια. Μόλις τρεις ήμερες έμειναν για να δούμε μέσα στο παρκέ και να τιμήσουμε, όπως του αρμόζει, τον μεγάλο μας αρχηγό, τον “Φράνκι”. Θα ραγίσουν τα τσιμέντα και οι πράσινες καρδιές μας βλέποντας τον αρχηγό να σηκώνει το χέρι και να μας χαιρετά, όπως κάθε φορά που σήκωνε τις κούπες όλα αυτά τα χρόνια. Ήρθε η στιγμή όπου ο μεγαλύτερος αρχηγός όλων των εποχών, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, θα παραδώσει την σκυτάλη στους επόμενους, αφήνοντας παρακαταθήκη για το μέλλον τα συστατικά που πρέπει να έχει ένας πραγματικός αρχηγός. Ο Φράνκι αγάπησε και τίμησε την πράσινη φανέλα με όλη του την ψυχή και με την άξια του έχει γίνει ένας από εμάς, ένας γνήσιος και αιώνιος οπαδός του Παναθηναϊκού.
Σ' ευχαριστούμε για όλα αυτά που μας έχεις χαρίσει, αρχηγέ!

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ: 11 Νοεμβρίου 1974 ΤΟΠΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ: Αθήνα
ΟΜΑΔΕΣ: Άνω Γλυφάδα, Παναθηναϊκός ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ: Φράνκι
ΘΕΣΗ: Φόργουορντ
ΝΟΥΜΕΡΟ ΦΑΝΕΛΑΣ: 4
ΥΨΟΣ: 2.06
ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ:
11 Πρωταθλήματα Ελλάδας (1998, 1999, 2000, 2001, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009)
8 Κύπελλα Ελλάδας (1993, 1996, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009)
5 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης (1996, 2000, 2002, 2007, 2009)
1 Διηπειρωτικό (1996) - Αργυρό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ Παίδων το 1991 – Αργυρό μετάλλιο με την στο Ευρωμπάσκετ Ελπίδων το 1992
10 χρόνια αρχηγός του Παναθηναϊκού από το 1999 και γι α παντα στις καρδια μας.
19 συμμετοχές στο ελληνικό All Star Game και
3 φορές νικητής του διαγωνισμού τριπόντων στο All Star Game του 1996, 1997 και 1998.
Παρών στα Ευρωμπάσκετ Ανδρών το 1995, το 1997, το 1999, το 2001 και το 2003, στο Μουντομπάσκετ το 1998 και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 και της Αθήνας το 2004.
Το 2008 έγινε μέλος της λίστας με τις 50 πιο σημαντικές προσωπικότητες της Ευρωλίγκα ως ένας από τους 35 πιο σημαντικούς μπασκετμπολίστες που έχουν αγωνιστεί σε αυτή.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: Παντρεμένος με την Άντα Θωμά, πρώην παίκτρια του πόλο και πατέρας του Κάρολου.

ΧΟΜΠΥ: Εκτός από το γεγονός ότι γουστάρει σαν τρελός να σηκώνει κούπες με τον Παναθηναϊκό, του αρέσει επίσης το κυνήγι,το ψάρεμα αλλά και να παίζει τάβλι με φίλους. Περνά ώρες με τα ζώα του στη φύση, αποφεύγει την τεχνολογία, τις πολλές κοσμικές εμφανίσεις και αντιπαθεί την δημοσιότητα.
Στην παρουσίαση μάλιστα του βιβλίου του Παναθηναϊκού Glory Days, σε μία από τις σπάνιες εμφανίσεις του με κοστούμι, προσπαθεί να αποφύγει το θέμα: "Αφού ξέρεις, δεν είμαι για lifestyle και τέτοια".

Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο τελευταίος των μεγάλων αρχηγών, είναι η ζωντανή ιστορία του Παναθηναϊκού μας και του ελληνικού μπάσκετ. Ο Φράνκι των 25 τίτλων, έχει συνδέσει το όνομά του με τις πιο χρυσές σελίδες στην ιστορία του Παναθηναϊκού και όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά σ’ όλα τα αθλήματα. Ότι και να γράψεις, ότι και να πεις δε θα είναι αρκετό για τον μεγάλο αρχηγό που έκανε συνήθεια αυτό που ονειρεύονται όλοι οι αθλητές του κόσμου, να σηκώνει κούπες με το τριφύλλι στην κάρδια.
Η καριέρα του Φράγκι στο μπάσκετ άρχισε από τα ανοιχτά γήπεδα της Άνω Γλυφάδας και από μικρός ξεχώριζε για το εκπληκτικό του σουτ, αναγκάζοντας τους ειδικούς να μιλούν με θαυμασμό για το ταλέντο του. Ο μικρός Φραγκίσκος με το ταλέντο του κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού. Το καλοκαίρι του 1990, ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος για χάρη του Αλβέρτη, που ακόμα ήταν μαθητής της δευτέρας λυκείου, έκαναν την υπέρβασή τους δίνοντας ένα τεράστιο ποσό στη Γλυφάδα αλλά και τον καλύτερο ίσως πολίστα όλων των εποχών Δημήτρη Σελετόπουλο για να τον φέρουν στην ομάδα. Θυσίασαν τον ηγέτη του πόλο, κακώς για πολλούς τοτε, για να γεννηθεί ο ηγέτης της επόμενης 20ετίας και όπως αποδείχθηκε λίγα χρόνια μετά, η θυσία τους έπιασε τόπο.

Η σταδιοδρομία του Αλβέρτη στον Παναθηναϊκό πέρασε από όλες τις βαθμίδες. Στην αρχή ήταν ο πιτσιρικάς ο οποίος βοηθούσε στις προπονήσεις παίζοντας στα διπλά αντίπαλος σε ένα από τα ινδάλματά του, τον Λιβέρη Ανδρίτσο. Πήγαινε στο κλειστό της Λεωφόρου ως συνοδηγός του μεγάλου Αντόνιο Ντέιβις, ο οποίος έμενε επίσης στη Γλυφάδα, και άκουγε με μεγάλη προσοχή τις συμβουλές των μεγαλύτερών του, όπως αυτή του Αργύρη Πεδουλάκη: "Μικρέ, αυτό το σουτ που διαθέτεις δεν υπάρχει πουθενά. Σούταρε γιατί έτσι θα βγάλεις το ψωμί σου". Κι από τότε, ο Αλβέρτης άρχισε να σουτάρει και δε σταματούσε... Είχε την τύχη και την ευτυχία να συνδέσει τρεις γενιές Παναθηναϊκών και να παίξει δίπλα σε παίκτες όπως ο Ανδρίτσος και ο Ντέιβις, ο Γκάλης και ο Χριστοδούλου, ο Ουίλκινς, ο Βολκόφ και ο Ρέμπρατσα, ο Μποντιρόγκα και ο Σκοτ. Σε όλη την πορεία του με το τριφύλλι κατάφερε να γίνει ο μπασκετμπολίστας με τους περισσότερους τίτλους.

Οι επιτυχίες του Παναθηναϊκού των τελευταίων 20χρονων είναι συνυφασμένες με τον "Φράνκι" είτε ως απλό παίκτη είτε ως αρχηγό. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ τα εκπληκτικά τρίποντα από τη γωνία και το ξύλο που του άρεσε να παίζει στην άμυνα. Την εκπληκτική εμφάνιση στο F4 του Παρισιού, τις κούπες, το πάθος και την αγάπη του για την ο μάδα μας. Ακόμη και ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς υποκλίθηκε μπροστά του, ακόμη κι αν σχέσεις τους δεν ήταν εξ αρχής οι καλύτερες δυνατές αφού είχαν τσακωθεί οι δυο τους το 2000 στα αποδυτήρια της Δάφνης. Και όμως, την επομένη οι δυο αρχηγοί κλείστηκαν σ’ ένα γραφείο και κατάφεραν να μετατρέψουν τον καυγά τους σε οδηγό για την ομάδα προκειμένου να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης και της Ελλάδας.
Όταν ο Αλβέρτης ήρθε στην ομάδα, αν και είχε διαλυθεί όλο το τμήμα πόλο με την μεταγραφή του Σελετόπουλου, βοήθησε ώστε να δημιουργηθεί μι α αυτοκρατορία στο μπάσκετ. Στο γήπεδο δεν ήταν ποτέ σούπερ σταρ αντίθετα κινούταν σε χαμηλούς τόνους παίζοντας όμως μπάσκετ του σε υψηλούς ρυθμούς.
Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης είναι ροκας. Παντρεύτηκε νωρίς την αγαπημένη του από το σχολείο, έκανε κουμπάρο τον αντίπαλο του στον Ολυμπιλαγό τον Παπανικολάου και δε δίστασε να πλακωθεί στα μπουζούκια όταν κάποιοι τον έβριζαν. Μπορεί από τους 25 τίτλους που πηρέ με τον Παναθηναϊκό να μην συμμετείχε ουσιαστικά στους τελευταίους αλλά ας μην ξεχνάμε πως πρωταγωνιστής δεν είναι μόνο αυτός που παίζει αλλά και αυτός που κάν ει τους άλλους να παίζουν. Ο Αλβέρτης έκανε πολύ δουλειά σε όλους τους τομείς και θα συνεχίσει να το κάνει συνεισφέροντας στο καλό της ομάδας μας. Μονό ο σεβασμός και το δέος που προκαλεί η παρουσία του είναι αρκετή για να φέρνουν τα αποτελέσματα που θέλουμε. Ένας Αλβέρτης λείπει από τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, ελπίζω να βρεθεί σύντομα...

Οι αξέχαστες στιγμές και ατάκες του Φραγκίσκου Αλβέρτη στον Παναθηναϊκό:

Όταν ήρθε στην ομάδα:
"Νομίζω ότι είναι αυτονόητο... Ήταν όνειρο για κάθε πιτσιρικά με όραμα να βρεθεί σε μια ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός. Νομίζω ότι θυμάμαι τα πάντα. Την πρώτη προπόνηση στον Τάφο του Ινδού, τη στιγμή της υπογραφής, την πρώτη ομιλία για την καινούρια χρονιά στα αποδυτήρια του ποδοσφαίρου. Δεν ξεχνιούνται αυτά... Δεν ξεχνιέται τίποτα από όλα αυτά... Ούτε στιγμή".
Στην πρώτη προετοιμασία:
"Ήταν στη Γαλλία... Εκεί έζησα και τις πρώτες π λάκες που γίνονται μέσα σε μια ομάδα. Παρότι... νέος, πείραζα γενικότερα τον κόσμο, τους συμπαίκτες μου. Αλλά βίωσα και την... άλλη όψη, όταν ο Ντέιβις και ο Γίαργουντ με έπιασαν απειλώντας με για πλάκα ότι θα μου ξυρίσουν τα φρύδια αν τους ξαναπείραζα, συνεννοημένοι με τους υπόλοιπους παίκτες. Εννοείται ότι το γέλιο ήταν πολύ και ότι οι πλάκες δεν σταμάτησαν. Ούτε τότε, ούτε τα χρόνια που ακολούθησαν".
Στα πρώτα παιχνίδια με ρόλο στην ομάδα:
"Δεν είναι μία στιγμή, το ξέρω, είναι μια σειρά στιγμών, που όμως τις βίωσα ως μία, γιατί οδήγησαν σε ένα κοινό σημείο. Το να γίνομαι ενεργό μέλος σε μια ομάδα με ονόματα τρελά για την εποχή ή και για σήμερα ακόμη, όπως ο Βράνκοβιτς, ο Γκάλης, ο Βολκόφ, ο Γουίλκινς και τόσα άλλα, γεννά ακόμη και σήμερα συναισθήματα. Ήταν τα πρώτα β ήματα στην πορεία για μια σπουδαία περίοδο για τον Παναθηναϊκό, για μια ομάδα που ήρθε να μείνει και όχι να περάσει και να φύγει. Και αυτό ακριβώς κατάφερε".


Για το πρώτο Final Four:
"Μπορεί να μην έφερε τίτλο, αλλά η ανάμνησή του είναι μοναδική. Η πρώτη φορά που συμμετέχεις σε φάιναλ φορ δεν μπορεί παρά να είναι έντονη. Μέχρι εκείνη τη στιγμή τα γνωρίζαμε μόνο μέσα από την τηλεόραση και τις συμμετοχές του Άρη και τώρα είχε έρθει η δική μας στιγμή να πάρουμε μέρος... Είναι τόσα τα καινούρια πράγματα που ζεις, αυτή η συνύπαρξη με κορυφαίες ομάδες και παίκτες για ένα τριήμερο και τόσο έντονα τα συναισθήματα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, που δεν μπορείς να το αφήσεις στην άκρη... Το ίδιο ισχύει και για τη Σαραγόσα".
Για τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο:
"Τα συναισθήματα σε ένα φάιναλ φορ είναι έντονα. Πόσο μάλλον όταν στο τέλος βρίσκεσαι με την κούπα στα χέρια! Το φάιναλ φορ του 1996 είναι από τις εντονότερες στιγμές στην πορεία μου στον Παναθηναϊκό. Θα μπορούσε με την ευρεία έννοια να χαρακτηριστεί «λύτρωση». Μετά από δύο συμμετοχές ήταν η στιγμή μας να κατακτήσουμε τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης. Τον πρώτο για τον Παναθηναϊκό, τον πρώτο για όλη την Ελλάδα, για το ελληνικό μπάσκετ. Μην το ξεχνάμε αυτό. Οι στιγμές των πανηγυρισμών, η απόδοση του Ντομινίκ Γουίλκινς και εννοείται ο Στόγιαν Βράνκοβιτς είναι από τις πιο έντονες εικόνες που συνοδεύου ν πάντα τις αναμνήσεις από το Παλέ ντε Μπερσί στο Παρίσι".
Για το πρώτο πρωτάθλημα εντός των τειχών:
"Το κυνηγούσαμε πολλά χρόνια, τελικά το... πιάσαμε το 1998. Το θέλαμε πάρα πολύ, φτάσαμε πολλές φορές πολύ κοντά, αλλά δεν τα είχαμε καταφέρει. Τι να πω; Συναισθήματα; Ποιός θα μπορούσε να τα περιγράψει ακριβώς; Δύσκολο νομίζω... Πολύ... Το 1996, αυτός ο τίτλος και αυτός που ακολούθησε ήταν το εφαλτήριο για τη συ νέχεια... Και κυρίως για μεγαλύτερη προσπάθεια, που έφερε όμως και καλύτερα αποτελέσματα. Και κυρίως διάρκεια".
Για το πρωτάθλημα στο ΣΕΦ:
"Εννοείται ότι είναι ξεχωριστή στιγμή, όταν κατακτάς τον τίτλο στην έδρα του αντιπάλου σου. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Είναι πάντα ιδιαίτερο, είναι ακόμη πιο καλό, όταν ένα τρόπαιο φτάνει στα χέρια σου έτσι. Άλλωστε, στην Ελλάδα αυτοί οι αγώνες έχουν φτάσει σε πολλές περιπτώσεις να είναι πιο σημαντικοί κι από το ίδιο το πρωτάθλημα. Φανταστείτε όταν κρίνουν και τον τίτλο"!

Για τον τίτλο στη Θεσσαλονίκη:
"Το δεύτερο ευρωπαϊκό... Μεγάλη στιγμή για την ομάδα, που καθιερώνεται στις συνειδήσεις όλων. Μεγάλη στιγμή και αυτό που ζήσαμε με την αποθέωση του Οντέντ Κάτας από τους Ισραηλινούς, παρά το ότι ήταν αντίπαλος της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Όπως και το γεγονός ότι το γήπεδο είχε γίνει ουσιαστικά έδρα μας από τους φίλους του Παναθηναϊκού. Προσωπικά ήταν ξεχωριστή στιγμή, γιατί ήταν ο πρώτος τίτλος μου ως αρχηγός της ομάδας. Ήταν η πρώτη χρονιά του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, είχα γίνει αρχηγός, διαδεχόμενος τον Κώστα Παταβούκα, και τον Απρίλιο σήκωσα την πρώτη μου κούπα και ήταν ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ξεχνιέται;"
Η «μαγκιά» της Μπολόνια:
"Δεν είναι ότι κατακτήσαμε ένα ακόμη ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Δεν ήταν μόνο αυτό, για να είμαι πιο ακριβής. Για μένα ο τίτλος της Μπολόνια ήταν ο πιο μάγκικος -αν μου επιτρέπεται η έκφραση- που κατέκτησε η ομάδα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Κανείς δεν μας περίμενε, κανείς δεν θα στοιχημάτιζε υπέρ μας, όμως εμείς τα καταφέραμε απέναντι σε μια ιταλική ομάδα, σε μια ομάδα της Μπολόνια, στην Ιταλία, στην Μπολόνια!"
Για το 2007:
"Μια χρονιά... Από το ξεκίνημά της γνωρίζαμε όλοι ότι θα ήταν ιδιαίτερη... Άρχισε έτσι, τελείωσε έτσι. Ξεχωριστή... Είχαμε τη δυνατότητα να διεκδικήσουμε τρεις τίτλους στο ΟΑΚΑ. Το κάναμε... Και τους κατακτήσαμε και τους τρεις. Είχαμε ένα προβάδισμα, ακριβώς εξαιτίας της έδρας, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το φάιναλ φορ, αλλά δεν είναι κάτι που μειώνει την προσπάθεια που κάναμε, ούτε φυσικά αυτό που πετύχαμε. Κάθε άλλο! Το να πανηγυρίζεις τον έναν τίτλο μετά τον άλλον στο δικό σου «σπίτι» είναι μοναδικό... Χαρίζει μοναδικά συναισθήματα, που ήμασταν αρκετά τυχεροί για να τα βιώσουμε. Με εικόνες που δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ!"


Για το 2009:
"Από τις πλέον ιδιαίτερες στιγμές-χρονιές για μένα. Ουσιαστικά με ένα διπλό ρόλο. Η προετοιμασία για την αποχώρηση. Με ένα ακόμη τριπλ κράουν. Χρειάζονται λόγια; Διαφορετικά, το ίδιο έντονα συναισθήματα εκεί, στον τελευταίο τίτλο... Χωρίς πολλά λόγια... Δεν είναι απαραίτητα". Το κάλεσμα του Διαμαντίδη: "Ήταν από τις πλέον συγκινητικές στιγμές στην καριέρα μου. Στο κύπελλο που με κάλεσε και αργότερα στο Βερολίνο, όταν σηκώσαμε το ευρωπαϊκό μαζί, κίνηση που έγινε ξανά στο ΟΑΚΑ για το πρωτάθλημα... Ούτε στον Δημήτρη αρέσουν τα πολλά λόγια, ούτε σε μένα... Ήταν μια κίνηση όμως που μέτρησε πάρα πολύ για μένα και "βάρυνε" ξεχωριστά μέσα μου."
Ο επίλογος, ο κόσμος:
"Το 'αντίο'... Στιγμή... Μοναδική όντως... Το κλείσιμο αυτής της καριέρας, την εξέλιξη της οποίας δεν περίμενα ποτέ ότι θα έχει, όταν ξεκινούσα. Δεν μπορούσα να περιμένω να ζήσω αυτή τη σειρά από φανταστικές στιγμές. Είμαι ευγνώμων για αυτά που έζησα και είμαι πραγματικά ευγνώμων προς τον κόσμο, στους φίλους του Παναθηναϊκού, για τις μοναδικές στιγμές που αυτοί μου χάρισαν. Δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να μεταφέρει σε λόγια τι σημαίνει να νιώθεις αυτή την αγάπη, από τόσο κόσμο, το να ακούς να φωνάζουν το όνομά σου..."

Τι είπαν για τον αρχηγό:
ΖΕΛΙΚΟ ΟΜΠΡΑΝΤΟΒΙΤΣ: "Ο Αλβέρτης είναι ο καλύτερος αρχηγός που είχα ποτέ σε ομάδα που ήμουν προπονητής."
ΝΤΕΓΙΑΝ ΜΠΟΝΤΙΡΟΓΚΑ: "Είναι η ζωντανή σημαία του Παναθηναϊκού"
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΤΟΥΔΗΣ: "Πάντα ήξερε να βρίσκει τις αδυναμίες τους και να τις εκμεταλλεύεται προς όφελός του. Πρόκειται για ένα σπουδαίο παίκτη. Προσέφερε πάρα πολλά στην ομάδα και κέρδισε τα πάντα μαζί της."
ΖΕΛΙΚΟ ΠΑΒΛΙΣΕΒΙΤΣ: "Ο καλύτερος σουτέρ"
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: "Καταπληκτική διαδρομή"
ΕΥΘΥΜΗΣ ΡΕΝΤΖΙΑΣ: "Πραγματικός πρωταθλητής"
ΑΡΓΥΡΗΣ ΠΕΔΟΥΛΑΚΗΣ: "Έμεινε πιστός στην ομάδα που αγάπησε"
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΥΡΙΟΥΝΗΣ: "Η ζωντανή ιστορία του Παναθηναϊκού ο Φράνκι"

Στο τέλος της σεζόν 2009, ο Φράνκι γράφει τον επίλογο ως παίκτης και αρχηγός της ομάδας μέσα στο παρκέ, αν και στην συνείδηση μας θα είναι πάντα ο αρχηγός μας. Μπορεί να είχε λίγα λεπτά συμμετοχής όλη την χρόνια αλλά πιστεύω ότι με την παρουσία και τη συμπεριφορά του βοήθησε παρά πολύ στην κατάκτηση του δεύτερου triple crown. Σημαντική υπήρξε η κίνησή του να σηκώσει την κούπα με τον Διαμαντίδη χρίζοντάς τον έτσι αρχηγό και ηγέτη της ομάδας αλλά και δείχνοντας έτσι το βάρος της φανέλας.
Γι αυτό και εμείς την Κυριακή θα σε τιμήσουμε με τον καλύτερο τρόπο και θα κρεμάσουμε ψηλά στη θύρα 13 τη βάρια φανέλα σου με το Νο4. Να είμαστε όλοι εκεί…